در رفاقت رسم ما جان دادن است / هر قدم را صد قدم پس دادن است هرکه بر ما تب کند جان میدهیم / ناز او را هرچه باشد میخریم

هر چند که از آینه بی رنگ تر است / از خاطر غنچه ها دلم تنگ تر است بشکن دل بی نوای ما را ای رفاقت ! / این ساز شکسته اش خوش آهنگ تر است

بهر امتحان ای دوست گر طلب کنی جان را آنچنان برافشانم کز طلب خجل مانی

رفیق بی وفا را کمتر از دشمن نمی دانم شوم قربان آن دشمن که بویی از وفا دارد

بهای دوست نه از زیبایی اوست نه از دارایی او ، بلکه تنها به وفاداری اوست… رفیق ما به یادتیم…

صفای ما پابرهنه ها میدونی چیه؟ اینه که هیچ ریگی به کفشمون نیست

ما زنده به عشقیم ولی عشق تب دوست ، ما طالب مرگیم ولی در طلب دوست ما تشنه دردیم ولی از غم هجران ، درویش نگاهیم ولی با لب خندان

بلبلان از بوی گل مستند و ما از روی دوست ، دیگران از ساغر ساقی و ما از جام دوست…

اتل متل دلبرک ، دلم برات زده لک ، چه با پیام چه با تک ، به یادتم بانمک

دریا همیشه از من دلگیر است چون بزرگی دل دوستانم را به رخ او میکشم . . .

اگه یه روز بغض گلوت رو فشرد ، بهت قول نمیدم که می خندومت ولی میتونم باهات گریه کنم !

من ودل هم نفسیم بانفس خیال تو, نفسم ,هم نفسم, هر نفسم, فدای تو..

رفاقت مثل آدم برفی ساختنش راحته اما نگه داشتنش سخته.

به سختی به زمین خورد، چون نمیدونست: رفاقت معرفت نمیاره … این معرفتِ که رفاقت میاره … !

رسم ما آوارگان ترک وفا و دوست نیست . رسم ما دریا دلان خشکیدن احساس نیست. ما محبت را به نام دوست ارزان می کنیم. تا صداقت زنده است ما هم رفاقت می کنیم

درود به عزیزی که روز قیامت زمین ازسنگینى معرفتش شکایت ها دارد